Samen met haar vriend heeft ze een dochter van acht, maar op papier is ze solomoeder. Evelien de Jong woont samen met zeven huisgenoten nabij Het Concertgebouw in Amsterdam. "Het is een linksgeoriënteerde, vegetarische woongroep met vier mannen en vier vrouwen. Ik woon er al twintig jaar en het bevalt me nog steeds erg goed. We delen een badkamer en keuken en eten samen. Eens in de acht weken doe je weekboodschappen voor acht personen."

Haar vriend woont in een andere woongroep, vlak bij ARTIS. De constructie is deels uit nood geboren omdat het niet makkelijk is een woning te vinden, maar toch kiest het stel er bewust voor niet samen te wonen.

Het werkt al jaren, ook met dochter: "De papa- en mamadagen zijn gelijk verdeeld. We hebben Vesper ieder 2,5 dag per week en in het weekend zijn we met z'n drietjes. De vakanties doen we gezamenlijk."

Latten met kind heeft voordelen, zegt De Jong. "Wel de lusten, niet de lasten. Ik heb mijn hele leven een kinderwens gehad, maar zie mezelf niet als gezinsmanager. Dat gaat 24 uur per dag door en je krijgt er geen geld voor. Ik vind het de meest ondergewaardeerde taak die er bestaat. Het scheiden van financiën vind ik prettig. Ik werk als zelfstandig ondernemer en leef graag op kleine voet. Mijn vriend en ik hebben nooit ruzie over het huishouden of uitgaven: dat regelen we allebei zelf."

Af en toe alleen slapen is volgens De Jong ook heerlijk. Afgezien van de praktische voordelen vindt ze af en toe een break van het ouderschap fijn. "Als mijn dochter bij mijn vriend slaapt, ben ik echt vrij en kan ik doen wat ik zelf leuk vind, zonder dat ik oppas hoef te regelen of op de klok hoef te kijken. Op vrijdagochtend om 8.00 uur naar een les hot pilates, naar een museum of afspreken met vrienden: ik raad het iedereen aan."

De Jong werkt als kinderwenscoach en leeft een vrij leven. Vanaf haar 36e raakte ze in paniek over haar eigen kinderwens. "Ik hield van spanning, avonturen beleven en de vrijheid vieren en dacht tot die tijd: de liefde komt vanzelf. Tien jaar lang was ik de minnares van een foute barman, maar de vader van mijn kinderen kwam ik maar niet tegen. Bij festivals en op tentoonstellingen keek ik om me heen: is dat hem dan? Ik raakte geobsedeerd."

Ze bezocht een psycholoog. "'Psychische bijstand wegens onvervulde kinderwens en relatie' stond er op de doorverwijzing. De psycholoog stelde vast dat ik last had van bindingsangst. Hoe vrij ik ook leefde, ik wilde uiteindelijk wat veel mensen willen: een kind als bekroning op de liefde."

Langzaam koppelde De Jong haar kinderwens los van romantiek. "Ik ging met homo's daten en schreef me in bij de spermabank; ik wilde een kind in bewust co-ouderschap. Hierdoor werd ik relaxter: ik zag potentiële liefdes niet meer als mogelijke vaders vanwege hun zaad. Dat kind ging ik wel op een andere manier regelen. Het was een bewuste beslissing dat ik een kind wilde, ongeacht of ik wel of geen relatie had."

Toen De Jong in het ziekenhuis begon met vruchtbaarheidsbehandelingen met hulp van een donor, liep ze in Noord-Brabant haar huidige vriend tegen het lijf. "Als ik niet zo hard aan mezelf had gewerkt, had ik hem over het hoofd gezien. Hij was niet het type waar ik op viel, maar we vonden elkaar heel erg leuk."

Hij wilde in eerste instantie helemaal geen kinderen, maar De Jong vindt hem leuk genoeg om een relatie mee op te bouwen. "Ik bedacht: of ik fiets alleen naar de spermabank, of er fietst iemand met me mee. Na een poos heb ik hem meegevraagd naar mijn inseminaties. Hij stond achter mijn keuze en zei op een dag: 'Als je zwanger wordt, dan wil ik het kindje over negen maanden misschien adopteren."

Omdat ze hem niet als 'papapotentieel' behandelde, ontwikkelde de relatie zich deze keer goed. Na meerdere mislukte inseminaties stapte De Jong over op ivf.

"We waren een jaar verder en ik vroeg hem of hij mee wilde doen. Ik was inmiddels 39 en hij zei ja, hij wilde met mij een biologisch eigen kind. 'Als het misgaat tussen ons, dan kunnen we ook nog met elkaar overweg', zei hij, en dat was de commitment die ik nodig had. We zijn samen voor een kind gegaan, terwijl we niet samenwoonden en dat ook niet van plan waren te gaan doen."

De Jong spoot maximaal hormonen maar er werd slechts één eitje geoogst. Een piepklein sprankje hoop, dat resulteerde in een zwangerschap. "Dankzij dat ene eitje ging mijn grootste wens in vervulling: ik kreeg een kind."

Voorlopig blijven De Jong, haar vriend en hun dochter latten. "Samenwonen in een van onze woongroepen is geen optie. Ik sluit niet uit dat we ooit nog gaan samenwonen met ons kind, maar op dit moment zijn we allemaal gelukkig met onze gezinssituatie."