Dit artikel is afkomstig uit de Volkskrant. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

"In 2008 hadden we als gezin financiële problemen. Ik kende mensen die veel geld hadden verdiend in de Golfstaten. Voor een ticket en een visum had ik niet genoeg, dus heb ik een lening afgesloten bij een tussenpersoon. Mij werd een baan in het vooruitzicht gesteld als administratief medewerker. Ik was toen al getrouwd, mijn dochter was net een paar weken oud. In mijn hoofd was het een droom, een beetje zoals in de films."

"Op het vliegveld werd ik opgewacht door een Nepalees met een bordje met mijn naam erop. Zijn eerste zin was: 'Geef me je paspoort.' Dat heb ik gedaan en toen ben ik bij hem in de auto gestapt. Het bedrijf waar ik ging werken verhuurde watertanks, cementmixers en hijskranen aan bouwbedrijven. Op mijn eerste dag nam de manager me mee naar de garage. Toen bleek dat ik zware machines moest gaan tillen. Dat kon ik helemaal niet. Gelukkig vroeg mijn chef na een tijdje of ik kon omgaan met een computer. Toen ging ik zijn e-mails, brieven en faxen beheren. Dat heb ik 2,5 jaar lang gedaan."

"Er werkten Nepalezen, Bengalen, Indiërs, Filipijnen. We sliepen in een loods voor autobanden. Ze hadden cabines voor ons gebouwd, met per kamer vier stapelbedden. 's Nachts hoorden we het lawaai van de cementfabriek ernaast. Stroom was er niet, er waren alleen generatoren. Als die uitvielen, werd het zo verschrikkelijk heet dat we op het dak gingen slapen. Met mijn vrouw kon ik maximaal een keer in de zeven à veertien dagen spreken. Later kreeg ik zelf een mobiele telefoon en werd het makkelijker."

"Per maand verdiende ik ongeveer 250 tot 300 euro. We kregen iedere drie maanden uitbetaald, maar vaak hielden ze dan twee maanden loon achter. Op die manier hielden ze je aan het bedrijf gebonden. Na een tijdje dacht ik: als ik hier sterf, keert zelfs mijn dode lichaam niet terug naar Nepal. Ik wilde weg, maar moest mijn schulden nog terugbetalen. Ik zat helemaal klem."

"Op vrijdag had ik vrij. Soms bezocht ik een van de winkelcentra, het Villaggio bijvoorbeeld, dat is erg chic. Toen ik met een Aziatische vriend naar binnen wilde, werden we door een beveiliger tegengehouden. De toegang was alleen voor gezinnen, zei hij. Maar ik zag witte mensen zo doorlopen, terwijl ze in hun eentje waren! Toen ik terugkwam met een witte Amerikaan konden we probleemloos doorlopen."

"Na 2,5 jaar lukte het me eindelijk om weg te komen. Tegen mijn baas had ik gezegd dat mijn grootvader ernstig ziek was en dat ik twee weken weg zou zijn. Eenmaal terug in Nepal werd ik door hem opgebeld. Toen heb ik gezegd: ik kom alleen terug naar Qatar als ik het geld krijg waar ik nog recht op heb, zo'n 1.200 euro. Ik heb het nooit ontvangen."

"Omdat ik neven in Qatar heb, wil ik alleen mijn verhaal doen onder een andere naam. Als ik hun verhalen hoor, denk ik wel dat er iets veranderd is. Alleen is het probleem niet de Qatarese regering, maar de bedrijven die de regering bedonderen. Ieder bedrijf leunt op een Qatarese sponsor, iemand met goede connecties. Die mensen houden de autoriteiten voor de gek. En uiteindelijk heeft de regering niet de middelen om te controleren of iedereen zich aan de wet houdt."